۱۳۹۰ آبان ۲۲, یکشنبه

Afghan Security Forces Do Not Let Afghans Be in Peac

According to state authorities, 16 to 18 November are the days for Luye Jerge Ananawi – literary means “Traditional Gathering”. Luye Jerga is a gathering ceremony in which representatives of people from different ethnic groups come together making decision about big political phenomena.

The name of Luye Jerga dates back Abdul Rahman Khan era, the first king who changed the name of Afghanistan from Khurasan to its current name. When he wanted to crown, first he invited deans from his ethnic group – Pashtun – and asked them to give approval to his kingdom and accept him as a king. Since then, a few kings established a Luye Jerga Ananawi to impose their personal decisions to the people under their sovereign. Now Hamid Karzai, the first Afghan president after disintegration of Taliban, is going to build it for the fifth time in the history of Afghanistan and apex his name within Afghanistan’s new political chapter.

In these days, Police and security forces are all in Kabul streets particularly in the streets and lanes in vicinity to Luye Jerga Tent. There are security forces and polices patrolling the people. You can see even checkpoints near to Luye Jerga Tent. Moreover, disguised individuals from intelligent services are placed in Kabul.

But such heavy security strategy has intimidated local people settled around Luye Jerga Tent. Some say that such heavy security protection is not only a factor that makes a heavy traffic in recent days, but it frustrates them and mismanage their routine life.

Abuld Ahad, resident of Afshar Hill next to Luye Jerga Tent, says:” the residents of here have been census to, but what they want to do it for? What are they doing with it?”

Intercontinental Hotel, one of the most important, and the oldest internationally appreciated hotels in Afghanistan, and that was targeted by a group of suicide attackers three months ago, is located very close to Luye Jerga Tent. Some local residents claim that security forces get in their houses without pre-alarm asking them their names and their identities.

According to local residents, flying military helicopters over their heads and houses have disordered their minds. Zahra Ahmadi, a student in Talim O Tarbia University – which is located near to Luye Jergar Tent – says:” today, whenI entered the university I encountered with military forces. It made me frustrated thinking what would happen next.”

Mirza Mohammad who came in Afshar to meet his brother’s family says that there was no way for him to drive; he had to arrive in his brother’s through lanes.

Some people say that they cannot arrive in their offices on the time; no matter they are employees of state or non-state organizations. They say that their job position might be jeopardized.

Authorities in Ministry of Labor and Social Affairs which is in charge of official holidays told that they have not still finalized what days would be off because it is President’s task to make final decision.

Where the Luye Jerga is going to be happened a consultation gathering held three months ago and four months ago, Intercontinental Hotel was targeted by RPJ.


۱۳۹۰ آبان ۱, یکشنبه

غلامحسین پرویز و دنیایی از خاطره و احساسات:










زندگی او سراسر سختی و دشواری بود.

۱۳۹۰ شهریور ۲۵, جمعه

ایران در برابر غیرت افغانی سر تعظیم فرود آورد

دوستی گاهی به دشمنی می انجامد. ما در زندگی مان بسیاری از دوستان صمیمی و نزدیک را تاکنون دیده ایم که دم از رفافت و یاری و مهمان نوازی پیش دوست و بیگانه زده اند اما یک پیشامد کوچک به ثابت کرد که این دوستی چیزی نیست به جز از مگسیبه گرد شیرینی.

کشور ما نیز از این دست دوستان فراوان داشته است. روزی انگلستان، دیگر روز شوروی و امروز که دوستان مان بی شمارند. یکی از این دوستان سرسپرده و فدایی همسایه مان، ایران است. ایران به دلیل نزدیکی های فرهنگی، سیاسی، راهبردی و نظامی خود را با کشور ما نه برادرخوانده که برادر تنی خوانده است. روزی به نام کمک به کرزی، روزی به نام کمک به ملایان شیعه، روزی برای استحکام روابط فرهنگی و زبانی و روزی دیگر برای نابودن کردن کشورمان گام برمی دارد. هر چند سیاست دین، فرهنگ، خدا، ناموس و چیزی نمی شناسد.

"ایران هر چه دارد از افغانستان دارد". این جمله ای است که من همیشه به دوستان ایرانی ام می گویم. واقعا ایران از افغانستان چه دارد؟ این ایرانی که ما می گوییم به فناوری روز دست یافته، مردمی فرهیخته و فرهنگی دارد، زبان فارسی را پاس داشته و از این دست سخنان. اشاره به نام "ایران" گویای وامداربودن این سرزمین به افغانستان است. نام کهن افغانستان همانسان که همگان می دانند آریانا یا آریاویجه بود.

آریانا یعنی سرزمین نجیبان، هر چند آریاناویجه نیز به همین معنا است یعنی سرزمین آریاییان. از نگاه زبانشناسی، زبانها همیشه در حال گذار از یک مرحله به مرحله ای دیگر هستند. زبانها رو به سوی سادگی و نرمی می گذارند. این سرشت خاص زبانها است که انسانها در آن نقش اصلی را بازی می کنند. "ایران" شکل دیگرگون شده ی "آریانا" است. ایران نیز به معنای سرزمین نجیبان می باشد. اما این به اصطلاح نجیبان دروغین در برابر غیرت نجیبان واقعی یا افغانان امروزی چه می تواند؟

دو روز پیش دولت ایران به خاطر آب دریای هلمند نامه ای به کنسولگری افغانستان در مشهد نوشت. در این نامه آمده است که دولت افغانستان پیمان نامه ای را که در سال 1351 یعنی در زمان محمدرضا پهلوی به امضا رسیده بود زیر پا گذاشته و حال حجم آب کمتری وارد ایران می شود. یعنی اجازه ی ورود آب کمتری به ایران داده می شود. نگاهی به گذشته نشان خواهد داد که مشکل در کجاست.

هنگامی که این پیمان نامه نوشته شد محمدرضا شاه تا سال 1357 که بر قدرت بود تنها یک بار آن بر به خاطر وجود درگیری میان بلوچ های ساکن مرز ایران-افغانستان به دولت افغانستان نامه ای فرستاد که در آن نوشته شده بود بهتر است بحران درگیری میان بلوچ ها را پایان ببخشیم. محمدرضا شاه به این فکر نبود که بسته شدن راه ورود آب هلمند به سیستان و بلوچستان چه پیامدهای ناگواری برای ایرانیان خواهد داشت او می خواست کشوری آرام و امن داشته باشد.

اما پس از بیست و دوم دلو سال 1357، درست در دوم حمل سال پس از آن، آیت الله خمینی با فرستادن نامه ای به شاه افغانستان نگاشت که ما دو کشور دوست، برادر، همسایه و از همه مهمتر مسلمان هستیم که زنده بودن ما بستگی به زنده بودن شما دارد و بالعکس. بهتر آن است تا دست یاری به سوی هم دراز کنیم و دستانمان را به گرمی بفشاریم. در اینجا نباید وارد تحلیل این گفتار و اینکه چگونه ایران از همین جا مداخلاتش سیاسی و منطقه ای اش را آغاز کرد سخنی راند.

دیگر بار – اما معلوم نیست برای چندمین بار – دولت آیت الله خامنه ای دست به چنین کاری می زند. جالبی سخن اینجاست که کنسولگری افغانستان مستقیما به دولت ایران می گوید که سخنان شما واقعیت ندارد و ما همچون گذشته راه را باز گذاشته ایم. هر چند ایران همیشه بیشتر از حد پیمان نامه از آب هلمند بهره برداری می کند. این همان رویکرد آخوندی مسلمانی ایران است. در پیوند با این مسأله دولت افغانستان گفته است اگر ایران به شکایت های مشابه ادامه دهد پیمان نامه را خواهد شکست و راه آب را کاملا بر ایران خواهد بست. این همان غیرت افغانی است که پس از نزدیک به صد سال دغلکاری ایران تازه اندکی به شور آمده است.

این تکانهء سختی برای دولت ایران است. دولت ایران باید از این شور آغازین بترسد چرا که هرگاه به میدان بیاییم دیگر هیچ نیرویی نخواهد توانست متوقف مان کند.

۱۳۹۰ شهریور ۱۲, شنبه

نسبیت معنایی و نسبیت مفهومی

نسبیت معنایی و نسبیت مفهومی

در این بخش کوتاه نگارنده می خواهد به آنچه از تجربه اش و دانشش از زبانشناسی و به ویژه معناشناسی و پیوند آن با فلسفه آموخته است، دیدگاه تازه­یی را پیشکش کند. باید یادآور شد که این نوشته دیدگاه (تئوری) دارندهء وبلاگ پس از پژوهش ها در زمینهء معنا، مفهوم و معناشناسی است. خواهشمندم با نظر دادن و نقد این نظریه مرا یاری رسانید.

در این باره کارشناسان و سخندانان بزرگ می توانند ابراز عقیده و نظر بفرمایند. چه بسا که این نگارندهء حقیر دچار کژروی های فراوانی در پایان نامهء تحصیلی اش نیز باشد. نگارنده می خواهد دو مفهوم تازهء "نسبیت معنایی" و "نسبیت مفهومی" را از نگاه خود بررسی کند.

در جهان نسبیت، جهانی که نمی توان هیچ حرفی را به قطع صادر کرد، همه چیز به گونهء نسبی به پیش می رود. نظریهء نسبیت را انشتین در علم فیزیک بنیان گذاشت: نظریهء نسبیت خاص و عام. که در اینجا جای سخن راندن از آن نیست. نسبیت به جهان فلسفه و علوم اجتماعی راه یافت و سپس همهء دانشهای دیگر را نیز در برگرفت، به گونه­یی که امروز دیگر نمی توان گفت دانشی بی نیاز از این نظریه باشد و یا خود را از آن دور نگه دارد.

ما در زباشناسی و به ویژه معناشناسی – که دانشی است بیرون آمده از دل زبانشناسی- پدیده­یی داریم به نام "نسبیت زبانی". این نظریه را نخستین بار ورف، پس از دیدگاه ویژهء ادوارد ساپیر که می گفت "جهانی که در آن زنده­گی می کنیم تا حد زیادی به طور ناآگاهانه بر مبنای عادات زبانی گروه ها بنا شده است." آرای خود را بنا کرد(3، ص99). با بناگذاشتن دیدگاه ورف و وام گیری او از ساپیر، فرضیهء مشترک "فرضیهء ساپیر- ورف" به وجود آمد که در آن گفته می شد "اصل جدیدی از نسبیت رهنمون شده که بر مبنای آن، مردم با مشاهدهء پدیدهء واحدی در جهان خارج، به تصویر ذهنی مشابهی دست نمی یابند مگر آنکه زمینه های زبانی آنها مشابه باشد یا به نحوی بر یکدیگر منطبق گردد.(3، ص100)" بررسی و نقد این دیدگاه که چقدر می تواند درست باشد جایی دیگر دارد و ما نمی خواهیم بیشتر از این پیش برویم. باید یادآور شد که این نظریه در کل می گوید زبان یک پدیدهء نسبی است و جملاتی که ما در آنها به کار می بریم نیز نسبی است. به عنوان نمونه در زبان فارسی گویش ایرانی می گویند "عینکش را به چشم بزن" در حالی که در گویش فارسی دری می گویند "عینکت را بپوش." یا در انگلیسی می گویند " من سردرد دارم" ولی در فارسی می گویند"سرم درد می کند". تئوریزه شدن این تفاوت ها را در کل به نام "نظریهء نسبیت زبانی" یاد می کنند.

اما نسبیت مفهومی و معنایی دیگر چیست؟ معنا پدیده­یی است درک­پذیر. با شنیدن یک واژه بی درنگ پیوندی میان آوا و تصویری که از آن آوا در ذهن شما نقش می بندد پدیدار می گردد. این پیوند به زبان ساده معنا گفته می شود. نسبیت معنایی را می توان در یک سطح و یک مرحله، یعنی دو بخش به دست بررسی گرفت. می خواهیم نسبیت معنایی را در سطح و در مرحله با مثال برای شما روشن بسازیم.

به عنوان نمونه واژهء پدر را در نظر بگیرید. این واژه به مرد یا فرد مذکری اطلاق می شود که دارای فرزند، یا دختر یا پسر باشد (بگذریم از اینکه گاهی پسران بی سرپرست کاکا، پدرکلان و بسته­گان دیگر را نیز پدر خوانده اند.) اگر شما واژهء "پدر" را برای فردی که در کودکی کاملا در آسایش و رفاه به سر می برده است بیان کنید، بی گمان معنایی متفاوت و دیگرگونه را از آنچه که یک پسر یتیم که در پرورشگاه بزرگ شده است درک خواهد کرد. این مثال نسبیت معنایی را در دو سطح گوناگون نشان می دهد. اما نسبیت معنایی در مرحلهء تاریخی بدین معنا است که واژه­یی در یک مرحله یا مقطع زمانی معنای نیکویی دارد، ولی در یک مرحله یا مقطع زمانی دیگر معنایی کاملا دیگرگون و یا متفاوت را به خود می گیرد. در زبان فارسی ما مثالهای فراوانی در این بخش داده می توانیم، از جمله واژهء "رعنا". رعنا در متون کهن ما به معنای زن احمق و خودآرا و فریبا به کار می رفت، اما در بستر زمان رفته رفته معنایی دیگرگونه یافت و امروزه به معنای "زنی زیباروی و خوش چهره" به کار می رود. این دیگرگونی معنایی از نگاه واژه شناسی "دیگرگونی" به شمار می رود، اما از نگاه معناشناسی باید آن را "نسبیت معنایی" نام نهاد.

در بالا از نسبیت معنایی سخن رفت، و در ادامه دربارهء "نسبیت مفهومی" خواهیم گفت. در نخست باید مرزی را میان مفهوم و معنا ایجاد کرد. در گذشته ها و همین اکنون نه تنها عوام بلکه دانشمندان بزرگ جهان نیز میان مفهوم و معنا خلط می کنند و آن دو را به جای یکدیگر به کار می برند، حال آنکه تفاوتی میان آن دو وجود دارد که بی توجهی به آن می تواند در زمینهء علم و دانش ما را به بیراهه رهنمون سازد. حتی فرهنگ معین با آن همه سلاوت و بزرگی اش در این باره تفاوتی ایجاد نشده و هر دو را به یک معنا به کار برده است. در فرهنگ یک جلدی معین زیر مدخل "معنا" آمده است: 1- قصد شده، مقصود و مراد. 2- مفهوم کلام، مفهوم سخن. و در زیر مدخل "مفهوم" آمده است: 1- فهمیده شده، دانسته 2- معنا(ف، ص1030 و 1036). به وضوح دیده می شود که هیچ تفاوتی میان مفهوم و معنا در فرهنگ معین به چشم نمی خورد. این فرهنگ برای درک معنای این دو واژه از یکدیگر استفاده کرده است. این نقص بزرگ همهء فرهنگ زبانها است.

مفهوم به سخن ساده تصویری است که از یک شنیدن یک آواز معنادار در ذهن شنونده شکل می بندد. به سخن دیگر، هر آوایی که بنا بر قراردادهای اجتماعی و زبانی دارای معنایی باشد، تصویری را در ذهن می آفریند، آن تصویر را مفهوم گویند. هر چند، اسم معنا چیزی است که نمی توان تصویری برای آن در ذهن متصور شد. نسبیت مفهومی را می خواهیم با مثالهای دیگری، اما در همان دو برحهء زمانی و سطح به دست بررسی بگیریم.

مثلا همان واژهء پدر را در نظر بگیرید. در نسبیت معنا دریافتیم که منظور از نسبیت در معنا چیست، و حالا نسبیت مفهومی را هم با همین مثال توضیح می دهیم. اگر به یک پسر افغانستانی زاده شده در کابل بگوییم "پدر"، در صورتی که پدرش نمرده باشد، ممکن است فردی مهربان، با قدی بلند، لاغر، بروتی پشت لب و موهایی شانه کرده در ذهنش نقش بندد. این مفهومی است که بی درنگ پس از شنیدن واژهء "پدر" در ذهن آن پسر صورت می بندد. اما پسری دیگر که پدرش مرده باشد شاید هیچ تصوری از پدر نتواند داشته باشد. پسری که پدرش خشن است، با شنیدن نام پدر ممکن است مردی با ابروهای تند و کشیده، قدی کوتاه، با ریش هایی بلند و چشمانی سرمه کرده در ذهنش نقش بندد. این تصورات و گوناگون ها می توانند در یک جامعه همزمان باشند. اما اگر ده تا بیست هزار سال پیش که مادرسالاری در جوامع حاکم بوده است کسی نمی توانست تصور کند پدر یعنی چه؟ هیچ مفهومی از پدر در ذهن او نقش نمی بست چرا که تنها مردی می آمد و با زن همبستر می شد و از این همبستری پسر یا دختری به دنیا می آمد. این دختر نه می دانست پدرش کیست، نه می دانست پدرش چیست. شاید حتی در آن زمان هیچ لفظ تصویری یا آوایی که بر پدر دلالت کند وجود نداشت.

از این رو، می بینیم که واقعا مفاهیمی که ما از پدیده ها و اشیا داریم، یا مفهومی که از یک آوای معنادار در ذهن ما شکل می بندد، نسبی است؛ از مکانی تا دیگر مکان، از فرهنگی تا دیگر فرهنگ و از زمانی تا دیگر زمان فرق می کند. این است نسبیت معنایی و نسبیت مفهومی که انگاره هایی تازه در معناشناسی به شمار رفته می توانند.

۱۳۹۰ مرداد ۲۸, جمعه

خنده باد بر دولتی که بر عشق زولانه می بندد

خنده باد بر دولتی که بر عشق زولانه می بندد

ازدواج مسأله ای است که دامن گیر هر مرد و زنی است، البته اگر شماری از استثناها را از نظر دور بداریم. در کهنترین افسانه ی مکتوب که بی گمان مربوط به بابلیان است در مورد زناشوهری آمده که:" زن و مرد از پشت به یکدیگر چسپیده اند و پشتیبان اند یکدیگر را. آنها تنها زمانی که بخواهند همخوابگی کنند از هم جدا می شوند و پس از پایان نزدیکی جنسی دیگر بار به همان حالت نخست چسپیده به پشت هم بازمی گردند."

در اینجا تقدس ازدواج و پیوندی که میان دو جنس بر اثر ازدواج ایجاد می شود بیان می گردد. زن و مرد تنها برای همخوابگی حالت پشت به پشت بودن یعنی در هم تنیده بودن و در هم بودن، پشتیبانی از یکدیگر و جداناپذیری اش را در چسپیده بودن به هم توصیف می کند.

بر بنیاد عهد عتیق کتاب مقدس، اگر بگذریم از لحن تحقیرآمیزش، زن از پیکره ی مرد هستی می یابد. در آنجا آمده که مرد و زن پوششی اند برای همدیگر تا در هر شرایط اجازه ندهند تا دیگری بتواند خالیگاه ها، کاستی ها و نواقص شان را دریابد. این همان تعبیری است که در قرآن آمده است. پوشش بودن در از تن دیگری به وجود آمدن به این معنا است که در ازدواج دو جنس از هم جداناپذیرند از نگاه پیوند عاطفی، روحی و جسمی ای که میان آنها شکل می گیرد.

در این دو نوشته یادی از پول ستاندن در برابر ازدواج یا عذاب دیدن پس از جدایی زن و شوهر، که نمونه اش در هیچ اثر باستانی دیده نشده است و اگر هم بوده سرانجام مرد یا زن به دلیل ریا و نیرنگ نابودی بوده است، هیچ از یک دو طرف نه زیانی می دید و نه سودی، اما در جهان امروز، آن هم در تنها کشور جهان چنین حکایت تازه ای روایت می شود.

ایران با بنیانگذاری ولایت فقیه و رژیم آخوندی که بیشتر ریشه در اندیشه های دوران مشروطیت و پسامشروطیت دارد پایه های چند نسل قربانی، سوختگی و سیه روزی را بر ایران به اصطلاح خودشان باستان با تاریخی چشم سوز شالوده ریزی کرد. این رژیم آخوندمشرب و اسلام پرور که طرفدار شیعه ی محض و برتری شیعیان بر همه ی فرزندان آدم است چهره ای افراطی با روبندی شبه­علم­گونه به جهانیان نمایانده و می نمایاند.

یکی از مشکلات بزرگ اجتماعی که امروزه دست و پاگیر ایرانیان شده و ریشه در افراط گری دولت این کشور دارد مسأله ی ازدواج است. ایرانیان مثل همه ی مردمان دیگر نقاط جهان ازدواج می کنند، اما بیم از یک مسأله دارند: پس از جدایی. این پس از جدایی برای بسیاری از ایرانی ها شده است قصه های هزار و یک شب، البته نسخه ی جعلی و هالیوودی شده ی آن. خیلی از جوانان امروزی ایران، دختران، با پسری ازدواج می کنند به امید اینکه روز پس از ازدواج بتوانند از به تعبیر خودشان - "مهریه" یا همان تویانه ی ما بهره ها ببرند. گاه این دختران مهریه شان می شود یک تن پودر پیاز، ۱۵ کیلو بال مگس، ۲۰ آهوی وحشی، هزار تا بوسه و از این دست. این می شود سرنوشت و روایتی که دختران و پسران ایرانی می کنند که همه را مدیون و مقروض رژیم حکومتی ای است که قرار است حتی پس از ظهور امام زمان نیز به حیاتش ادامه دهد (مادام الظله).

اما آقای محمد علی ساری، معاون ستاد دیه، گفته است بر تعداد افرادی که به دلیل ناتوانی در پرداخت مهریه در زندانهای ایران هستند، به میزان 55 درصد افزوده شده است. آقای ساری گفته است تعداد زندانیان مهریه در سال گذشته دو هزار نفر بود که این رقم در سال جاری به سه هزار و 117 نفر رسیده است.

رژیم مادام الظله ی روحانیت می خواهد با این قوانین جوانانی را که لحظه ای به گوشه ی چشمی دل می بازند تا پایان عمر در بند نگه دارد. اگر این رژیم نمی بود چنین قانونی وجود نداشت که یک دختر بخواهد مهریه ای نامعقول وضع کند چه رسد به اینکه شمار زندانیانی که جرمشان عدم پرداخت مهریه است با رشد پنجاه و پنج درصدی روبه رو شود.

۱۳۹۰ مرداد ۲۳, یکشنبه

ایران با کدام یوسف می خواهد خواب های شومش را تعابیر حقوق بشری کند؟

ایران با کدام یوسف می خواهد خواب های شومش را تعابیر حقوق بشری کند؟

یکی از مقامات بلندپایه ی دولت ایران گفته است دولت این کشور آماده است تا شماری از سربازان جان برکف خود از گردان های عاشورا و الزهرای سپاه پاسداران به مثابه ی سربازان حافظ صلح به لندن بفرستد.

به گزارش ایرنا، خبرگزاری رسمی دولت ایران، سردار نقدی رئیس سازمان بسیج مستضعفین سپاه پاسداران در جمع فرماند‌هان حوزه‌ها و پایگاه‌ها ناحیه کربلا در تهران در واکنش به آنچه "سرکوب وحشیانه معترضان در انگلیس" توصیف شده گفت "گردان های یاد شده آماده اند به عنوان نیروهای پاسدار صلح به لندن اعزام شوند".

دیروز هم احمدی نژاد در واکنشی که همیشه از دولت ایران سر زده از شورای امنیت سازمان ملل خواست تا با میانجی گری مهر ختمی بر درگیری های انگلستان بزند. رئیس جمهور ایران ادعا می کند در کشورهایی که دم از حقوق بشر می زنند، حقوق بشر زیر پا می شود.

سردار نقدی در پی سخنانشان افزود: "با کمال تاسف، جنایت ها و خشونت های رژیم مستبد پادشاهی انگلیس علیه محرومان این کشور با شدت ادامه دارد و نه تنها نصایح دلسوزان در رفتار و عملکرد مسئولین و پلیس سرکوب گر این رژیم هیچ تاثیری ندارد، بلکه شاهد این هستیم که محرومان این کشور، مشتی دزد و غارتگر لقب می‌گیرند".

به گزارش ایرنا، رییس سازمان بسیج سپاه پاسداران گفته " اگر مجمع عمومی سازمان ملل تصویب کند سازمان بسیج آماده است تعدادی از گردان های عاشورا و الزهرا را به عنوان نیروی پاسدار صلح و حائل میان نیروهای سرکوبگر رژیم پادشاهی و مردم انگلیس به لندن، لیورپول و بیرمنگام اعزام کند تا ناظر بر اجرای حقوق بشر و به عنوان نیروی بازدارنده از اعمال خشونت انجام وظیفه کنند".

سردار نقدی به نوعی انگیزه خود و مقامات جمهوری اسلامی از واکنش نشان دادن به ناآرامی های اخیر در لندن و سایر شهرهای انگلستان را با تحولات دو سال گذشته پس از انتخابات ریاست جمهوری ایران مرتبط دانسته و گفته "چرا باید پول مالیات دهندگان انگلیسی صرف راه اندازی شبکه تفرقه افکن بی بی سی فارسی و هدایت و حمایت از فتنه گران سال 1388 شود؟"

تا جایی که بر همگان روشن است ایران کشوری بوده که همیشه به دنبال ایجاد سروصدا است. تا صدایی در جایی بلند می شود جمهوری اسلامی ایران به گفته ی خودشان تشر می زنند که "واویلا!". دولت این کشور گفته است حاضر به همکاری و میانجی گری میان مردم محروم، که رسانه های دولتی و محافظه کار در ایران از شورش های این هفته در شماری از شهرهای انگلستان با عنوان "قیام محرومین" یاد می کنند، و دولت انگلستان شده است. این پندار ایران فی نفسه عریضه کردن بر خود است.

نخست اینکه ایران اگر می توانست فریادهای مردمی را بخواباند بی گمان پیش می توانست در رویدادهای پساانتخاباتی سال 88 خود کاری بکند، هر چند دولت و رسانه های داخلی ایران ادعا می کردند این "فتنه"ای بیش نیست. کشتن افراد بیگناه، تجاوز جنسی به هم میهنان و خواهر و برادر دینی خود، شکنجه ی بازداشت شدگانی که بدون دلیل تاکنون در زندان به سر می برند، همه و همه نشان از این دارد که نیروهای حافظ صلح باید به ایران وارد شوند نه اینکه سپاه پاسداران آش داغتر از کاسه شوند و بخواهند برای فرونشاندن آتش جنگ در بریتانیا اظهار آمادگی کنند.

دوم؛ اگر حال که دولت ایران دم از حقوق بشر و زیرپا رفتن حقوق بشر در انگلستان می زند و درگیری را به "قیام" تعبیر می کند چرا خودش اجازه نمی دهد تا آقای احمد شهید، نماینده ی بررسی امور از سوی سازمان مللی که حال ایران از شورای امنیتش خواهان صدور اجازه است اجازه ی ورود نمی دهد تا نشان دهد آیا در واقع ایران هواخواه حقوق بشر است یا خود یکی از بزرگترین جنایتکاران حقوق بشری است؟ اگر پاسداری از حقوق بشر توسط نیروی پاسداران امکان پذیر است و این نیرو سنگ بلای حقوق بشر در انگلستان می خواهد بشود، چرا همین سپاه کشتارهای گروهی فراوانی راه انداخته است؟ یکی از نمونه های کشتار دسته جمعی و گروهی توسط سپاه پاسداران همان کشتار دسته جمعی افغانستانی ها است که در ماه سرطان سال روان در استان سیستان و بلوچستان کشف شد. این هم گونه ای از پاسداری از حقوق بشر آن هم در برابر همسایگان است.

سوم؛ ایران با این سیاست بازی های خارجی اش در این بحبوحه که خود از یک سو شاهد درگیر مسائل انتخابات مجلس نمایندگان و از دیگر سو زدوبندهای سیاسی ایجاد شده میان اصلاح طلبان و اصولگرایان را به تماشا نشسته است، با فداکاری های فراوان یا به گفته ی خودشان حسین فهمیده شدن و پرچم حقوق بشر را به دست گرفتن و پشتیبانی از آن همچون داستان کهنی است که در آن خری تا گردن در مرداب فرو رفته بود و از سویی دیگر می دید که دو خر با هم گلاویز شده اند. او در چنین وضعیتی فریاد برمی آورد:" من قبلا در دادستان بوده ام. بهتر است بیایید مرا از این مرداب بیرون بکشید تا قضاوتی عادلانه میان شما دو تن بکنم."

نگاهی ژرف به این سخنان نشان می دهد که ایران در چنین مسائلی به یک سیاست کهن دست می زند، سیاستی که قاتلان فیلم های سینمایی به کار می برند. این سیاست بدین گونه است که قاتل خود بر سر جنازه ی مقتول، در حالی که بازرس پولیس در حال بررسی و بازجویی است، پا به میدان می گذارد تا وانمود کند که او می خواهد با مظنون واقع نشدن بازپرس را در دستگیر کردن قاتل همیاری کند، غافل از اینکه در پایان خودش به مثابه ی قاتل اصلی دستگیر می شود.

۱۳۹۰ مرداد ۲۰, پنجشنبه

The US is establishing permanent bases; Iran becomes Taliban’s step-brother

The US is establishing permanent bases; Iran becomes Taliban’s step-brother
Since a while ago it is said that Iran due to having relatively advanced weaponry comparing to its neighboring countries such as Pakistan, Iraq, Turkey is helping Taliban in order to make them able to fight against US and NATO forces harder and more severely.
Using Shinuk helicopter- the sort of helicopter fell down in Maidan Shahr province by Taliban- which is very significant for transportation of NATO forces and its munitions in Afghanistan. And if Taliban could have managed to have access to the weapons that could target the helicopter, it will be so dangerous for international forces.
After the US helicopter collapsed earlier this week, a special team was undertaken to assess why it happened. Based on primary results, Iran has mobilized Taliban to target US helicopter in Maidan Shar. It is assumed that Iran is the only country who has defensive missile to defeat advanced helicopters such Shinuk. And it is not far from reality that since Iran is always being considered as one of the most important proponents of terrorism in the world, it has been behind the collapse of the US helicopter.